ROZDZIAŁ II

Stanęłam przed drzwiami dyrektora pełna sprzecznych emocji. Wiedziałam, że nic złego nie zrobiłam, a mimo to nie potrafiłam odepchnąć od siebie uczucia niepokoju. Podskórnie czułam, że coś miało się wydarzyć. Coś, co niekoniecznie mi się spodoba.

Odetchnęłam dwa razy, przygładziłam szatę i zapukałam trzy razy w grube, dębowe drzwi.

- Proszę wejść!

Naparłam całym ciężarem ciała, aby móc otworzyć wejście. Dumbledore siedział za biurkiem i przeglądał jakieś papiery, więc niespiesznie ruszyłam w jego kierunku.

Byłam w tym gabinecie zaledwie dwa razy, jednak z tego co zauważyłam nic się w nim nie zmieniło -te same portrety byłych dyrektorów, myślodsiewnia, Fawkes. Nawet dywan był ten sam, co podczas mojej ostatniej wizyty tutaj.

Dyrektor uniósł głowę i obdarzył mnie uśmiechem. Czy to oznacza, że nie mam kłopotów?

Wyciągnął jedną rękę przed siebie i wskazał krzesło na przeciwko biurka.

- Usiądź proszę.

Zauważyłam, że jego druga dłoń była czarna i pomarszczona. Pamiętam, jak Harry opowiadał, że coś dziwnego dzieje się z Dumbledorem. Starając się za bardzo nie przypatrywać, usiadłam we wskazanym miejscu.

- Czy coś się stało, panie dyrektorze? - cholerna niepewność. A myślałam, że uda mi się ją zamaskować.

Zamiast opanowania, poczułam jeszcze większy niepokój, kiedy nienaturalnie błękitne tęczówki przewiercały mnie na wylot.

- Hermiono - oho, poważny ton… to nigdy nie wróży niczego dobrego. - Chciałbym, abyś godzinę po meczu quidditcha przebrała się w swoje mugolskie ubrania i przyszła z powrotem do mojego gabinetu.

Poczułam, że moja szczęka zjeżdża w dół. Tego się nie spodziewałam.

- A po co? - zapytałam, zanim zdążyłam ugryźć się w język. Dyrektor obdarzył mnie dobrotliwym uśmiechem.

- Twoja mama chce się z tobą spotkać, a więc dostaniesz się do niej za pomocą mojego kominka.

Moja mama? Ale po co? Nigdy wcześniej nie chciała się ze mną spotykać w trakcie roku szkolnego. No, nie licząc ferii świątecznych i zimowych, ale to co innego. Wtedy wszyscy mogli opuścić szkołę, aby spotkać się ze swoimi rodzinami.

- Czy coś się stało? - zapytałam po chwili. - Czy coś z moim tatą?

Widziałam, że zawahał się na moment.

- I tak, i nie.

- To znaczy? - zaczynałam się denerwować. Po co te zagadki?

- O wszystkim poinformuje cię mama. Prosiła mnie, abym pozwolił jej zrobić to osobiście.

Aha. Czyli muszę czekać do zakończenia rozgrywki w Quidditcha? Przecież ja tam nie usiedzę.

- Niczego więcej się od pana nie dowiem, prawda? - zapytałam, choć dobrze znałam odpowiedź.

Pokręcił głową,rozbawiony moją bezpośredniością.

- Niestety. A teraz proszę udaj się na mecz, a godzinę po jego zakończeniu zjaw się tutaj z powrotem, dobrze?

- Dobrze, panie dyrektorze.

Udałam się do wyjścia z jeszcze większym mętlikiem niż przed przyjściem. Co się dzieje dzisiaj od rana?

*~*~*

Kiedy dotarłam na stadion, gra trwała już w najlepsze. Nie miałam ochoty tu przychodzić, jednak wiedziałam ile ten mecz znaczy dla Harry’ego i Rona. Nie mogłam ich zawieść.

W tłumie widzów udało mi się dojrzeć tylko jedną znajomą twarz- Lunę- i to tylko dlatego, że znów ubrała na głowę ten dziwny kapelusz w kształcie lwiej głowy.

Przewróciłam oczami, ale uśmiechnęłam się w duchu. Przynajmniej ten jeden aspekt nie uległ zmianie.

- Cześć Luna - powiedziałam, kiedy udało mi się do niej dopchać.

- Cześć Hermiono! - lew zaryczał jednocześnie z jej słowami, a więc odczytałam powitanie tylko z ruchu warg.
Uśmiechnęłam się do niej i zawiązałam na szyi szalik w barwach Gryffindoru.

- Wydarzyło się coś ważnego?

- I to ile!

Spojrzała na mnie swoimi wielkimi oczami i przekrzywiła lekko głowę. Przez chwilę wystraszyłam się, że lew spadnie na siedzących za nami uczniów. Sądząc po ich minach, chyba też mieli takie obawy.

- Ron obronił każdą bramkę - relacjonowała - widać, że chyba sporo trenował…

Mhmmm, jasne… skrzywiłam się pod nosem. Gdyby tylko wiedziała skąd taka przemiana w Ronie, nie byłaby taka zachwycona.

-... Harry i Harper co chwilę się wymieniają w pogoni za zniczem, ale na szczęście Harry zazwyczaj ma przewagę.

- Co? - zmarszczyłam brwi.

- Noo, mówię ci. Harry naprawdę świetnie sobie radzi. Ten jego zwód wróbelskiego…

Pokręciłam głową.

- Wrońskiego - musiałam ją poprawić, to było silniejsze ode mnie. - Zwód Wrońskiego, i nie o to mi chodzi- złapałam ją za rękę, żeby skupiła na mnie uwagę. - Malfoy znowu nie gra?

Wzruszyła ramionami, jakby to była najnormalniejsza rzecz na świecie. Ale nie była.

- No nie, jak widać.

No nie. Jak widać.

Kiwnęłam głową i udałam, że skupiam się na meczu.

To nie jest pierwszy raz, kiedy Malfoy wymigał się od meczu. Na początku sezonu nie grał już ani z Hufflepuffem, ani z Ravenclawem, ale nie sądziłam, że odpuści też potyczkę z nami, gryfonami… przecież zawsze tak rywalizował z Harrym.

W ostatniej chwili uchyliłam głowę przed przelatującym przez trybuny tłuczkiem i dopiero wtedy zauważyłam, że na boisku powstało małe zamieszanie.

Na samym środku Ginny wymachiwała rękoma i krzyczała coś do rozbawionego Zabiniego, a zza jego pleców nadlatywał ewidentnie wkurzony Ron… właśnie w tym momencie Pucey strzelił gryfonom pierwszego gola.

Po trybunach rozszedł się jęk zawodu, a Ron dopiero po chwili zorientował się, że to z jego powodu. Nawet z tak dużej odległości widziałam, jak bardzo czerwona zrobiła się jego twarz.

- Co się stało? - zapytałam szeptem Luny.

- Właśnie straciliśmy gola…

Przewróciłam oczami.

- To wiem. Dlaczego Ginny krzyczy na Zabiniego?

- Przecież przed chwilą do niej podleciał i pociągnął ją za kucyk, akurat w momencie, gdy miała podać kafla do Demelzy - wyjaśniła. - Co ty, nie widziałaś?

- Zamyśliłam się…

Tym razem Luna kiwnęła głową. Skupiłam wzrok na Zabinim, a w mojej głowie zaczęła kiełkować dziwna myśl… czyżby ślizgon podrywał gryfonkę?

Do końca meczu obserwowałam już tylko tę dwójkę i nie zwracałam uwagi, że Ron nie przepuścił już żadnej bramki.

*~*~*

Gryffindor wygrał 250:10, co dla nikogo nie było zaskoczeniem, patrząc na piękną obronę Ronalda.

Wciąż byłam zła za sprawę z felix felicis, ale jednocześnie czułam rozpierającą mnie dumę. Radość ze zwycięstwa wyparła przez chwilę niepokój związany z późniejszym spotkaniem i biegnąc do szatni gryfonów, myślałam tylko o tym, żeby uściskać przyjaciół.

- Harry! - zawołałam, widząc jak wychodzi z namiotu. - Gratulacje!

Rzuciłam mu się na szyję i wyściskałam serdecznie. Miałam wrażenie, że na moment zesztywniał, ale po chwili oddał uścisk. - Gdzie Ron?

Zanim odpowiedział, Ronald pojawił się w przejściu, a chwilę potem został porwany przez podekscytowany tłum.
Tyle z gratulacji, najwyraźniej muszą poczekać.

- Czego chciał Dumbledore? - zapytał Harry. Znów odniosłam wrażenie, że jest jakiś spięty.

- Powiedział, że mam się spotkać z mamą - powiedziałam. - Mam się pojawić w gabinecie godzinę po meczu…

Ale Harry mnie nie słuchał. Dopiero po chwili zauważyłam, że idę sama. Odwróciłam się i zauważyłam, że patrzy w jeden punkt i zaciska dłonie w pięści.

Podążyłam za jego spojrzeniem i zobaczyłam Ginny splecioną w mocnym uścisku z Deanem Thomasem. Ah, a więc o to chodzi…

- Idziesz Harry? - zapytałam łagodnie. Kiwnął głową i ruszył w moją stronę, akurat w momencie, kiedy całującą się parę mijał Zabini. Kątem oka widziałam jak Ginny odrywa się od Deana i znów zaczyna szybko gestykulować.

Pokręciłam głową i ruszyłam za Harrym.

Przeszliśmy praktycznie całą drogę w całkowitej ciszy. Dopiero przed portretem Grubej Damy, położyłam dłoń na ramieniu przyjaciela.

- Słuchaj Harry, jak wrócę ze spotkania, weźmiemy Rona i pójdziemy do kuchni na gorącą czekoladę…

Wiedziałam, że w pokoju wspólnym będzie impreza, jednak chciałam oszczędzić mu ponownego widoku Ginny z Deanem. Nie zobaczyłam jednak, ani nie usłyszałam odpowiedzi Harry’ego. Nasze wejście do pokoju wspólnego zgrało się w czasie z namiętnym pocałunkiem Rona… z Lavender Brown. Jak w zwolnionym tempie widziałam, jak rzuciła mu się w ramiona. Widziałam jak przez chwilę zamarł z niedowierzania, a następnie objął ją w pasie i pozwolił by ich usta się połączyły.  

Miałam wrażenie, że ktoś wbił igłę w moje serce i uderzył mnie obuchem w głowę. Poczułam, że robi mi się słabo i duszno jednocześnie. Jeszcze chwila, a bym się rozpłakała. Pospiesznie odwróciłam głowę, aby ukryć swoją minę.

Zacisnęłam dłonie w pięści, jak Harry jeszcze paręnaście minut wcześniej i ruszyłam wprost do dormitorium.

Nie będę teraz o tym myśleć. Nie mogę.

Och, żeby to było takie proste...

Przebrałam się najszybciej jak mogłam i nie patrząc na ludzi obecnych w głównym pokoju, wyszłam przez dziurę w portrecie i ruszyłam z powrotem do gabinetu dyrektora.

Ronem będę przejmować się później.

Teraz czas na spotkanie z mamą.