ROZDZIAŁ I

Siedziałam w Wielkiej Sali, smarując tosty dżemem i popijając ciepłą kawę. Uwielbiam wstawać wcześnie i obserwować, jak zamek dopiero zaczyna budzić się do życia. O godzinie siódmej trzydzieści w sobotę, w pomieszczeniu znajduje się zaledwie osiem osób, z czego po jednej przy stole gryfonów i ślizgonów. Zawsze widzę te same twarze i zawsze witamy się zdawkowym kiwnięciem głowy. Jedyną osobą, która nigdy nie uczestniczy w tym małym rytuale, jest właśnie ciemnoskóry ślizgon siedzący na uboczu i obserwujący wszystkich złym spojrzeniem. Ciekawe, czemu jest zawsze taki zły? - myślę. A może jest to domena domu Slytherina? Blaise Zabini był moją poranną zagadką, codziennie od paru miesięcy. Jak na zawołanie spojrzał wprost na mnie, a ja o mało nie oplułam się kawą. Nawet nie zauważyłam, że moje rozmyślania zmusiły mnie do odwrócenia się w jego stronę. Poczułam, że na policzki wypływa mi rumieniec, ale dzielnie (a może głupio?) utrzymałam spojrzenie, a dla zatuszowania wpadki spróbowałam się nawet uśmiechnąć. Spojrzał na mnie jak na kretynkę. Świetnie.

Upiłam kolejny łyk kawy i odwróciłam się w stronę drzwi, akurat w momencie, gdy pojawił się w nich Malfoy, a zaraz za nim Ginny. Odprowadziłam go kątem oka, zauważając, że nawet na jego widok Zabini nie zmienił wyrazu twarzy. Ciekawe.

- Na co tak patrzysz? – zapytała Ginny, siadając obok mnie i sięgając po dzbanek z kawą. Nalała sobie do pełna i odwróciła się by spojrzeć w tym samym kierunku co ja. – Malfoy? Westchnęłam.

 - Tak właściwie to Zabini – wyjaśniłam, odwracając się z powrotem do swojego talerza i odłożonej obok niego książki o Historii Magii. – Zastanawiałam się dlaczego jest wiecznie taki ponury.

Usłyszałam, że Ginny prychnęła, więc znów na nią spojrzałam. Nadal patrzyła na stół ślizgonów, a w jej oczach było widać drwinę. Zerknęłam w tym samym kierunku i zauważyłam, że Zabini przygląda się jej… z uśmieszkiem. Hmm, to dopiero ciekawe. Prychnęła raz jeszcze i powróciła do swojej kawy.

- Daj spokój, nie ma sensu zawracać sobie głowy tymi palantami – upiła łyk i sięgnęła po drożdżówkę. – Poza tym, to pewnie domena ślizgonów. Oni wszyscy są jacyś tacy… ponurzy.

 Zauważyłam, że jej policzki przybrały lekko różowej barwy i już otwierałam usta, żeby zapytać o co chodzi, kiedy przy stoliku pojawili się Ron i Harry. Doskonale wiedziałam, że żaden z nich nie jest dobrym kandydatem do tego typu rozmów. Jeszcze skończyłoby się kłótnią, a to byłaby ostatnia rzecz, jakiej bym pragnęła w ten sobotni poranek.

- Dzień dobry – powiedziałam i z uśmiechem podsunęłam Ronowi drożdżówki. Wiedziałam, że je uwielbia, a ostatnio jakoś bardziej niż zwykle zależało mi na jego dobrym samopoczuciu… szkoda tylko, że on miał to gdzieś. Zdziwiona obserwowałam, jak mierzy drożdżówki dziwnym wzrokiem, po czym sięga po omlet (widziałam, żeby go jadł może ze trzy razy w życiu), nie mówiąc już o tym, że na mnie nie spojrzał w ogóle. Właśnie sobie uświadomiłam, że nawet nie odpowiedział na moje powitanie.

Skonsternowana odwróciłam się do Harry’ego, który zgromił Rona wzrokiem, a mi posłał dziwne spojrzenie, jakby przepraszające i… niechętne. Poczułam, że nie wiem co się dzieje i bardzo, ale to bardzo mi się to nie podobało. Z nerwów zaczęłam stukać palcami o stół, a Ginny przeskakiwała spojrzeniem od jednego do drugiego, starając się zrozumieć sytuację, która właśnie miała miejsce. O ile pamiętam, wczoraj przed pójściem spać wszystko było w jak najlepszym porządku… przypomniałam sobie jak Ron przygarnął mnie ramieniem na pożegnanie, przez co na policzki znów powróciły rumieńce. Po chwili poczułam złość.

 - No dobra – te parę minut ciszy zaczęło mi już ciążyć. – Czy ktoś mi łaskawie powie co się dzieje?

Nie otrzymałam odpowiedzi, za to chłopcy spojrzeli po sobie, co tylko jeszcze bardziej mnie rozsierdziło.  

- Możecie przestać? – warknęłam. – Czy coś się stało przez noc o czym nie wiem?  

Znowu na siebie spojrzeli, a ja poczułam, że zaczynają trząść mi się ręce. Chyba jeszcze nigdy (nie licząc pierwszego roku) nie było takiej sytuacji, żebym nie została w coś wtajemniczona lub, żeby ukrywali przede mną jakiekolwiek informacje. Co się dzieje, na Merlina?
Ginny położyła mi dłoń na ramieniu co, o ironio!, tylko pogorszyło mój stan.  Ron zajął się swoim jedzeniem jakby nigdy nic, a Harry posłał mi lekki przepraszający uśmiech.

 - Nie, Hermiono, wszystko w porządku- Ron prychnął, a Harry znowu zgromił go spojrzeniem. Nachylił się do mnie, konspiracyjnie zakrywając usta. – Ron się po prostu nie wyspał. Wiesz jak to z nim jest…

Wiedziałam… i nie rozumiałam. Nie rozumiałam, dlaczego skłamał. Niechęć w znacznym stopniu zniknęła z jego spojrzenia, na nowo było ciepłe i przyjacielskie, a jednak skłamał.  

Pomimo tego, że wiedziałam, kiwnęłam głową w zrozumieniu na znak, że przyjęłam to do wiadomości. Skoro nie chcą mi mówić, to nie. Może to rzeczywiście jakiś poranny humorek (Ron już podobne miewał nie raz), jednak podskórnie czułam, że kryje się za tym o wiele więcej.
Byłam rozżalona i zła. Nie ufając swoim odruchom, strzepnęłam delikatnie dłoń Ginny z ramienia i podniosłam się ze swojego miejsca. Zgarnęłam książkę i zarzuciłam torbę na ramię.

- Spotkamy się później. Idę do…

 - … biblioteki – odpowiedzieli chórem, o dziwo, całą trójką. Kiwnęłam głową i ruszyłam do wyjścia.

Może rzeczywiście nic takiego się nie dzieje?  

      

*~*~*  

Wychodząc z Wielkiej Sali, rzeczywiście miałam zamiar pójść do biblioteki. Gdzie Hermiona Granger mogła się zaszyć, jak nie tam? Zachowanie zarówno Rona jak i Harry’ego nie dawało mi spokoju.

Musiałam jakoś oczyścić umysł. Za drzwiami usłyszałam jednak głos McLaggena, co skłoniło mnie do spontanicznej decyzji o wyjściu na błonia.

Na samo wspomnienie imprezy u Slughorna, na którą zabrałam tego blond głupka robiło mi się słabo.

Czyli zamiast książek czeka mnie spacer. Niech i tak będzie.

Żwawo wyszłam na chłodne jeszcze, wczesnowiosenne słońce i skierowałam się w stronę położonego na środku błoni jeziora. Obeszłam je dookoła i usiadłam tak, żeby mieć słońce za plecami - wolałam, żeby grzało moje plecy niż raziło w oczy. Objęłam kolana ramionami i zapatrzyłam się w lekko falującą taflę.

Co się tak właściwie wydarzyło w Wielkiej Sali?

Ron miał tendencję do strzelania fochów, ale zazwyczaj robił to, kiedy czymś się zdenerwował. Szczerze mówiąc, nie przypominam sobie, abym ostatnimi czasy wyprowadziła go z równowagi.

Och, kłóciliśmy się, jak zawsze, ale zazwyczaj po chwili wszystko wracało do normy. Nie mam pojęcia, co go ugryzło tym razem. . Jeszcze ta dziwna niechęć w oczach Harry’ego… tego już zupełnie nie potrafię wytłumaczyć.

Podniosłam wzrok i spojrzałam w kierunku boiska do Quidditcha.  Z zaskoczeniem dostrzegłam małe postacie krzątające się po murawie. No tak, dzisiaj wypadał dzień meczu ze Slytherinemi. Po ostatniej porażce, Ron z pewnością jest bardzo zdołowany i zestresowany, i…. nagle mnie oświeciło. To na pewno jest to!

Był nieprzyjemny, ponieważ stresuje się meczem! Poczułam jak napięcie nieco ze mnie ustępuje. Czyli nie chodzi tu o mnie. Uśmiechnęłam się do siebie i zaczęłam podnosić z ziemi. Rozgrywka zacznie się mniej więcej za godzinę. Trzeba podnieść trochę chłopaków na duchu.

Otrzepałam szatę i ruszyłam z powrotem w kierunku zamku. Mimo ciepłego swetra pod szatą, zaczynałam powoli odczuwać chłód. Nie chciałabym zachorować - skrzydło szpitalne zdecydowanie nie jest najlepszym miejscem na spędzenie weekendu.

Ruszyłam wzdłuż granicy zakazanego lasu, czując jak mój humor wraca na właściwe tory. Odwróciłam na moment twarz, chłonąc promienie słońca, kiedy poczułam, jak ktoś wpada na mnie z impetem. Niewiele brakowało, a wylądowałabym tyłkiem na trawie.

- Uważaj trochę! - powiedziałam z naganą, jednak widząc, kto na mnie wpadł, na chwilę oniemiałam. Przede mną stał Draco Malfoy, równie zdziwiony moją obecnością. - Co tu robisz?

Pytanie wyrwało mi się automatycznie. Od razu poczułam, że mogłam się nie odzywać, jednak ciekawość przybiła mi mentalną piątkę.

Rozejrzał się niespokojnie i wykrzywił w twarz w swoim standardowym grymasie.
- Pilnuj swojego nosa, Granger - warknął.- Zawsze musisz włazić innym ludziom pod nogi?

Poczułam, że mój dobry humor zostawia mnie z kwitkiem,  po raz kolejny dzisiejszego dnia.
- Przypominam ci, że to ty na mnie wpadłeś, Malfoy… - warknęłam. Nie miałam najmniejszej ochoty na tę rozmowę. - Nie musisz przypadkiem przypudrować noska przed meczem?

Trochę złośliwości i człowiek od razu czuje się lepiej.

Nie miałam zamiaru czekać na odpowiedź. Odwróciłam się, żeby pójść w stronę zamku, kiedy nagle znalazł się niecały metr ode mnie.
- Licz się ze słowami, Szlamo.

Mimo, że słyszałam to wyzwisko już milion razy, poczułam, że brakuje mi powietrza z oburzenia. Zamachnęłam się i trzasnęłam go otwartą dłonią z całej siły w twarz. Następnie odwróciłam się na pięcie i pobiegłam do szkoły.

Ten dzień nie mógł chyba zacząć się gorzej.

*~*~*

Kiedy weszłam z powrotem do Wielkiej Sali Harry, Ron i Ginny nadal jeszcze siedzieli przy stole. Bez zwłoki podeszłam do nich i usiadłam na swoje poprzednie miejsce obok Rudej.

- A ty nie w bibliotece? - zapytała Ginny, unosząc brwi. Widziałam, że chłopcy też byli nieco zdziwieni. Naprawdę spędzam tam tyle czasu?

- Nawet tam nie byłam- powiedziałam. Widząc, że unosi brwi jeszcze wyżej, dodałam. - Chciałam uciec przed McLaggenem, więc ostatecznie poszłam na błonia. Posiedziałam nad jeziorem, a na końcu spotkałam Malfoya.

Harry prawie udławił się kawą.

- Co?

Spojrzałam na niego niewiele rozumiejąc.

- Spotkałam Malfoya. Co w tym takiego dziwnego?

- A to - odezwał się Ron, po raz pierwszy od kiedy go dziś zobaczyłam- że nie mogłaś go widzieć, bo przez cały czas siedział w Wielkiej Sali obok Zabiniego.

Uniosłam brwi i podążyłam za jego spojrzeniem. Rzeczywiście, przy stole ślizgonów zobaczyłam znajomą blond fryzurę. Niemożliwe, żeby był w dwóch miejscach na raz, o co więc chodzi?

Zerknęłam na Harry’ego, a nasze spojrzenia się skrzyżowały. Widziałam, że zastanawia się nad tym samym co ja, ale zobaczyłam również satysfakcję… no tak, niechcący potwierdziłam jego podejrzenia, że Malfoy coś kombinuje. Przewróciłam oczami dla zasady, ale coraz bardziej zaczęłam podejrzewać, że może mieć rację.

Wzruszył ramionami i klepnął lekko Rona.

- Dopijaj tę kawę i idziemy. Mecz zaczyna się za trzydzieści minut.

Może to kwestia światła, ale wydawało mi się, że Ron zzieleniał nieco na twarzy. Byłam jednak pewna, że widziałam, jak Harry chowa do kieszeni małą fiolkę. Przerzuciłam szybkim spojrzeniem od jednego do drugiego, a trybiki w mojej głowie zaskoczyły.

- Harry, tak nie wolno! - zawołałam, na co kilka osób odwróciło się w naszą stronę. Zaczerwieniłam się i ściszyłam głos. - To jest oszustwo.

- Co jest oszustwem? - zapytało jednocześnie rodzeństwo Wesley. Ron najwidoczniej na moment zapomniał o swojej obrazie.

Wycelowałam palcem w Harry’ego, a on udał zdziwioną minę. Byłam oburzona.

- Ron, nie pij tego. Harry wlał ci felix felicis! - Ron patrzył na mnie jak na wariatkę. - Widziałam, jak chował fiolkę!

Ron zerknął jeszcze raz na mnie, na kawę, na Harry’ego, po czym złapał za kubek i wypił wszystko jednym haustem. Nie mogłam w to uwierzyć. Zupełnie jakby mnie nie słyszał.

Albo miał gdzieś to, co mówię…

Pokręciłam głową.

- Nie wierzę, że to zrobiłeś…

- Hermiona Granger? - usłyszałam głos za swoimi plecami. Odwróciłam się i zobaczyłam za sobą ciemnowłosego ucznia pierwszego roku.

- Tak?

- Pan dyrektor prosi, żebyś przyszła do jego gabinetu jeszcze przed meczem.

Powiedział na jednym wydechu, wcisnął mi w dłoń zwitek pergaminu i odszedł. Odwróciłam się w szoku z powrotem do stołu, a przyjaciele znów patrzyli na mnie z uniesionymi brwiami… wszyscy prócz Harry’ego, który pochylił się, żeby zawiązać buta.

- Czego chce od Ciebie Dumbledore?

- Co jest napisane na tej kartce?

Głosy rodzeństwa znów zlały się ze sobą.

Rozwinęłam kartkę i zerknęłam na treść. Było nią tylko jedno słowo, napisane ładnie kaligrafowanym pismem:

Kwachy